hmm.. actually i wasn't really surprised to see it. a friend in china told me a few weeks back that she's sending me a 'surprise'.
pero, what's inside the package still remained a surprise... she just told me that when she saw it, she had this urge to buy it for me... and i wondered, hmm, what could that be? (i was actually thinking of anything pink - probably the holga 135bc i asked her about last time).
then.. tada!!!
It's a paint set: one fine brush, palette, and the most interesting item is the canvas with a pre-drawn rose complete with labelled segments so you'd know what color you need to use in which part. nakakaaliw!
and if i followed the instructions, the drawing should look like this.
one amazing thing in this gift, though, is that i realized that among my friends, it's only winnie who still remember one good hobby i had that even i have already forgotten.
sorry to BF (bayani fernando) haters, but i really like the color pink. you wouldn't know it by my personality (which is, yah) that i simply love with a capital LOVE color pink. i remember when i was in highschool (the best years! agree?) i and 2 other girlfriends decided that we should have our things in our fave color from bags down to hairclips. btw, i studied in a strict asylum where they require students to use plastics for bags (transparent bag) and black unfashionable ribbons for hair accessories. so there, i got all my things: comb, mirror, notebooks (when the teacher didn't require us to cover our notebook with certain colors - very popular in highschool. wonder what teachers got of it, eh), pens, etc. in different shades of pink. and if there's one thing that i never outgrew and have no plans of outgrowing, it is my passion for the color. go check my office and you see pink. go check my room and you see guess what? ahh pink! it's pink all over and it pleases me yeah!
kung ako man ay iyong iibigin nawa ito'y hindi nang dahil sa aking mapupulang labi't matimyas na ngiti...
tooottt... wala na!
SONNET IV Elizabeth Barret Browning
If thou must love me, let it be for nought Except for love's sake only. Do not say "I love her for her smile her look her way Of speaking gently, for a trick of thought That falls in well with mine, and certes brought A sense of ease on such a day" For these things in themselves, Beloved, may Be changed, or change for thee, and love, so wrought, May be unwrought so. Neither love me for Thine own dear pity's wiping my cheek dry, A creature might forget to weep, who bore Thy comfort long, and lose thy love thereby! But love me for love's sake, that evermore Thou may'st love on, through love's eternity.
mga batang pinoy, sila daw ang mga bagong pilipino. ang mga pilipino ng kinabukasan. pero paano natin masasabing sila nga ang kinabukasan kung ngayon pa lang ay wala nang makapagsabi kung anu nga bang bukas ang mayroon para sa kanila, kung mayroon pa mang bukas. nakakalungkot isipin na karamihan sa mga batang pinoy ngayon ay tila ninakawan na ng pagkabata. sa agang gulang ay napilitan na silang magbanat ng buto at makipagsabayan sa mga matatanda sa paghahanap ng mailalaman sa sikmura, maipambibili ng gamot, maipangtataguyod ng pamilya, at - oo - maipambibisyo. nakakatakot ding isipin na ang lipunang kumukupkop sa mga batang ito ay ang mismong lipunang kinalakhan ko - na sa susunod na panahon ay kalalakhan ng aking mga anak. anung klaseng lipunan ba itong hindi kayang itaguyod ang batang nagpapakanlong sa kanya? anung klaseng pamumuhay ba ang kayang ibigay ng isang lipunang hinahayang mamuhay ng ganito ang mga anak nito? ang mga batang pinatanda ng pagkakataon ang siyang sumasalamin sa lipunang naghihirap, nagsisikap ngunit patuloy na bumabagsak.
bilang isang dating bata na namuhay na protektado mula sa kaguluhan, pangarap kong ang mga batang ito ngayon ay maranasan ang mga bagay na natamasa ko. sana ay mamuhay din sila sa isang lipunan kung saan ang paglalaro at pag-aaral ay mga pangunahing karapatan at hindi prebilihiyo. na sana maranasan nilang humalakhak at umiyak. sana may puwang sa kanila ang pagkakamali at may gumabay sa kanila nang mahusay para maitama ang mga pagkakamali. sana ang kanilang musika ay ang uyayi ng kanilang ina at hindi ang ingay ng kalsada. sana.. puro sana...
araw ng kalayaan na naman bukas. ilang araw ng kalayaan pa kaya bago maisakatuparan ang mga "sana" na ito?
“Hindi na ako maghahanap pa ng iba. Ikaw lang ang babae sa buhay ko. Kahit pa nga hindi ko alam kung saan ako tungo.”
Heto na naman siya. Dito mismo kung saan nagsimula ang lahat, nakatanaw sa lawak ng kawalan na tila inaarok ang ‘di makita sa dako pa roon. Ilang araw na rin siyang nagpapabalik-balik dito ngunit wala pa rin. Malinaw pa sa kanyang isipan magpahangga ngayon ang mga piraso ng mga alaala. Mga alaalang nagpapabalik ng mga mumunting kislot sa pagitan ng kanyang mga labi upang damhin ang ligayang naidulot ng mga iyon. Ngunit ngayon, ang mga alaalang ito ang siya ‘ring tumuturok ng malahiganteng punyal sa kanyang puso.
Ah, parang kailan lang ang mga alaalang iyon. Mga panahong labis na nagpaligaya sa kanyang limitadong mundo. Isang panahon na may biglang nagbukas ng ilaw sa malamlam niyang buhay. Hindi sinasadya, at hindi rin niya kagustuhan, basta nangyari lang.
Walang malay ang gabi. Wala itong kaalam-alam na sa mga oras na iyon ay dalawang kaluluwa ang nakatakdang magtagpo. Hindi sinasadyang isang namimighating nilalang ang naghanap ng katiwasayan sa kanyang payapang sabsaban.
Dito nag-ugat ang lahat. Ang mga sumunod na araw ay tila buhay na laan sa paraiso. Sa kanilang matahimik na palitan ng mga salita’y isang unawaan ang namulaklak. At, nagbunga ito ng mas matingkad at matimyas na samahan.
Mula roon, nagsimula siyang humabi ng pangarap. Marahan niyang sinubaybayan ang pagkabuo nito sa bawat paghakbang ng araw. Kanya itong inaruga hanggang sa ito’y maging ganap. Sa kabila nito, hindi pa rin niya maiwasang mangilag. Paano kung hindi pa pala dapat? Paano kung hindi pa sapat ang panahon? Paano kung mali pala ang mga pahiwatig? Paano?
‘Di niya mawari kung bunga nga ng katapangan, isang gabi’y walang pakundangan niyang ipinagkanulo ang kanyang sarili, ang kanyang nararamdaman. Isang linyang hindi pa niya natatawid kailanman ang sinimulan niyang bagtasin. At kay sarap pala sa pakiramdam oras na marating mo na ang kabilang ibayo. Mula sa pakikipagkaibigan, nauwi ang lahat sa mas matamis na pag-iibigan.
Sa kauna-unahang pagkakataon, binuksan niya ang mahiwagang pintuan ng pag-ibig. Wala mang kasiguruhan, nagmahal siya, nagtiwala. Saksi ang mga tala nang kanyang sinambit ang sumpa ng katapatan. Walang oras na hindi niya nadama ang dalisay na apoy na dumaloy sa kanyang kamay mula nang unang madampian ito ng palad ng sinta. Walang sandali na hindi niya pinanabikan ang malambot na labing minsang buong timyas na nagpadama ng kawalang-hanggan.
Lingid sa kayang kaalaman, o tumanggi lang siyang pansinin, unti-unting nagbago ang kanyang mga pananaw. Nalimutan niyang ang lahat ng bagay ay may katapusan. Kaya’t buong puso at walang pag-aalinlangan niyang binigay ang kanyang oras at buhay sa minamahal. Ang kanyang mga paa’y tila humahakbang sa mga ulap, lumulutang, walang muwang. Dahan-dahang lumiit ang dati nang makitid niyang mundo. Hanggang sa uminog na lang ito sa iisang tao. Hanggang sa maging siya ay nawala sa kanyang sariling daigdig.
Kung kanya lamang babalikan ang dati, kung kanya lamang napigilan ang takbo ng mga pangyayari, hindi sana siya nagdurusa ng ganito. Nakaligtaan niyang ang mga pangako ay maaaring mabali at tuluyan nang masira. Siya man ay nakaranas ng pagkabulag sa kagustuhang tuparin ang kanyang sumpa na magiging tapat. Hindi niya pinakinggan ang dikta ng kanyang utak. Lahat ng naganap ay kagustuhan (o kapritso?) ng pusong umiibig. Sa huli, siya ay naging alipin ng sariling damdamin.
Hindi niya alintana ang kapighatiang dulot ng paglalakbay sa alapaap. Ang alam niya ay masaya siya sa pagdurusa dahil nagdurusa siya para sa kanyang mahal.At, ‘yun ang akala niyang makapagbibigay sa kanya ng kaligayahan. Ngunit, siya ay isa lamang karaniwang mortal na nagkakamali rin. Nang mga panahong iyon, ‘yun ang akala niyang tama.
Parang isang bangungot, nagising siya isang gabing nananaghoy, tumatangis sa kalumbayan. Sa kabila nito, sinikap niyang isaayos ang lahat. Nagpatuloy siya sa paghihintay gayong ‘di niya alam kung mayroon pa ngang babalik. Nanatili siyang tapat. Nanatili siyang nagmamahal. Gumigising siya sa umagang tila laging nasisikatan ng araw kahit pa natatabunan ng ulap ang kanyang mga mata. Pinilit niyang itakwil ang anumang agam-agam na nabubuo sa kanyang puso. Hindi, hindi siya susuko, ang kanya na lamang nasambit. Ipaglalaban niya ang kanyang pag-ibig.
Maligaya siya, oo. May mga panahong masasabi niyang siya ay naging tunay na maligaya. Kaligayahang nauwi sa kasinungalingan. May kung ano sa kanyang loob na nagnais kumawala, sumabog. Hanggang sa ang pisi ng saranggolang buong ingat niyang hinahawakan ay numipis. Sa ilang saglit, tuluyan na itong mauubos.
Tumindi ang tama ng araw sa kanyang bumbunan. Nanuot ang init sa kanyang katinuan. Kahit pag-iisip ay hindi na niya magawa. Hindi na niya magawang isiping lumisan na. Nanatili siya sa sa kanyang kinaroroonan, ninanamnam ang bawat sandaling wala siyang nararamdaman. Hanggang sa unti-unti nang yumuko ang araw upang halikan ang pisngi ng namamalaking mga bundok sa may paanan ng dagat.
Nagkulay kahel na ang mga ulap. Maya-maya pa’y makukumutan na ng kadiliman ang kalawakan. Maya-maya pa’y kailangan na niyang lumisan. Sa pagdalaw ng baha sa kanyang magkabilang pisngi, napagtanto niyang wala na ang azul na langit. Wala na. Nagkasya na lamang siya sa piping panalangin na sana sa muling pagbabalik nito’y ‘wag umulan.
pero, what's inside the package still remained a surprise... she just told me that when she saw it, she had this urge to buy it for me... and i wondered, hmm, what could that be? (i was actually thinking of anything pink - probably the holga 135bc i asked her about last time).
