you remain my power my pleasure my pain... beybehhhhhh

could someone please sing and dedicate this song to me?




handa akong magbigay ng kahit anu, gaano man kalaking halaga...

haha! nam-bribe pa eh...

nalate tuloy ako ng 5 minutes

ang tagal mo kase!
kausap kita, manong driver ng shuttle bus!


isang nakababagot na hapong wala akong magawa
naghanap ako ng mapagtataguang lungga
sa kahahanap, bigla akong nadapa
nasabi ko tuloy -- ayy, p*k* mo, ayy pusang gala!

the makata side of me is back...

Ginugunita Kita #2

Marikit na tala ang tanglaw sa dilim,
Sa halimuyak ng matamis na hangin,
Sa gubat ng gabi ay hinihintay ko,
Mga kislap ng nilimot na pangako.

Habang may hapdi ang sugat ng kahapon,
Di maalpasan ang diwang nakakahon,
Inaawit ang kundiman ng pagsinta
Sa dalamhati ng pusong umaasa.

Ginuguni-gunita kita,
Binubuo sa alaala.
Pinapanga-pangarap ka,
Inuukit sa haraya.

TULA NI MANINGNING MICLAT

now and then

the first time i watched lea salonga's concert was in 2006 at the picc. and it's like - omg! i couldn't get enough of her then. i didn't want the night to end. if i could just sit there and listen to her voice the entire night, i would - but then i had to pay her big time-- hekhek... three years after, i had the opportunity to watch her again in the place i never though i ever would. she had a concert in bangkok and i didn't care if i had to travel 12 hours to and fro just to listen to her - which also meant sacrificing a badly needed weekend in a final exams month. well, it's all worth it. her songs may not be new to my ears - disney and broadway - but listening to her live is an experience i always look back to when things get a bit out of control, and life becomes lovable again.

Happy Bubuyog

Namimiss ko na si Jollibee =(



Salamat sa may gawa ng video na to. napaiyak mo ako. ayan tuloy. maga na mata ko. panu na ko papasok niyan bukas na maga ang mata? hayyy... icacancel ko na lang klase ko. mas mahalagang wag nila akong makitang maga ang mata kesa sa pag-aaral :P

stapegi recipe

dahil kadalasan ay wala akong magawa sa buhay ko, (actually, marami akong dapat gawin at tinatamad lang ako) napapagtripan ko minsan ang pagluluto. isang bagay na never in my short 28 years kong inisip na ika-e-enjoy ko ng bongga. pero yun na nga, natagpuan ko na lang ang sarili ko isang araw na nag-gu-google ng kung anu anong recipe: chicken shawarma, menudo, sushi, pandesal (?), longganisa, etc. pramis, lahat ng maisipan ng tiyan kong ilagay sa kanya pinag-aaralan ko. at infairness kay tiyan, bongga siyang mag-isip, pansin niyo? ito yung mga pagkain na ang hirap hanapin ng mga ingredients. sa isang tulad ko na ngayon lang natutong humawak ng sandok, napakahirap i-distinguish ang basil sa peppermint. at gudlak bulak din kung matutulungan ka ng mga tinderang thai sa paghahanap ng mga dahon dahon na makakapagpasarap daw ng luto mo dahil sa aromang hatid nila.

ako: which are laurel leaves here?
thai na tindera: (matutulala ng ilang microseconds) alai na ka? (what?)
ako: (mejo magkakamot na ng ulo) laurel leaves... err....... laurel..
TnT: alai &*(%^$%#$@^&^*_)&%%$*)
ako: may dahon ng laurel po ba kayo? (sabay alis, frustrated)

kaya kapag nagiging extra-challenge sakin ang paghahanap ng mga ingredients, gumagawa na lang ako ng sarili kong recipe. so far, wala pa namang nagwewelga sa mga bulate ko kaya siguro ok na rin ang mga invented dishes ko (naks, move over yan - of wok with yan). feeling ko pinanganak talaga akong kusinera ngayon ko lang nadiscover!

isa sa mga lutuin na malapit na akong magka-MA degree ay, anu pa nga ba, ang walang kamatayang stapegi. kaya hayaan niyong ibahagi ko sa inyo ang aking 'pamatay' na recipe.

para sa sauce:

bawang - dinikdik
sibuyas - hiniwa nang maliliit
kamatis - hiniwa nang maliliit
baboy - giniling
asukal - pampatamis
asin - pampaalat
pamintang durog - pampaanghang nang bahagya

para sa toppings

cheese - na triple ang presyo kumpara sa pinas
dried oregano leaves - na ninenok sa pizza hut kase mahal din ito sa grocery

para sa noodles

hello! siguro naman alam niyo na kung panu pakuluin to noh! pero dapat daw lagyan ng konting mantika at asin ang tubig para mas masarap.

steps

• igisa ang bawang, sibuyas, at kamatis. durug-durugin ang kamatis para lumabas ang sarsa. ito ang magsisilbing sauce since hindi ka naman gumamit ng canned tomato sauce.
• ilagay ang giniling na baboy pag nadurog na nang husto ang kamatis. lagyan ng konting tubig. halu-haluin para masaya.
• timplahan ng asin, asukal, at paminta. pwede mo ring lagyan ng knorr pork cubes or powder kung trip mo.
• ihalo ang sauce sa napakuluang noodles. lagyan ng dried oregano at cheese sa ibabaw.
• kainan na!

eto ang spaghetti na nilagay sa batya. nilagay namen siya sa metal container at iniwan sa steamer ng ilang minuto para matunaw ang cheese at maabsorb ng sauce at noodles. hindi siya mukang masarap sa picture pero masarap yan sa tunay na buhay.

0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0

nung isang araw, napagtripan naman namin ng aking kaibigan na si mary ang magluto nito:




oh, yes! the creamy, the tasty, the high-cholesterol uber expensive SPANISH OMELET.

Headline: Pinay Teacher sa Thailand, Sinunog ang Sariling Opisina

Ganito kase yun. Kumain ako ng Latna Mi Crop Tale (anu yun?) for lunch sa opisina ko kase wala ako sa mood makihalubilo sa mga hindi ko kakilala sa cafeteria. Yung Latna Mi Crop Tale ay isang uri ng crispy noodles na may masarap na sabaw at sahog na seafoods katulad ng pusit at hipon. Ang problema, hindi ko siya naubos dahil kahit sa pagkain wala rin ako sa mood. Madali lang naman sana ang dapat kong ginawa. Ibabalik ko lang naman ung bowl sa canteen para mahugusan na nila at hindi na ito magpakalat kalat pa sa loob ng opisina ko. Kaso, dahil by nature mahiyain akong tao, parang ayaw ko naman na ibalik ko ung tasa na parang hindi nabawasan ung laman. Baka sabihin nila hindi ako nasarapan tapos ma-shy na sila sakin at hindi na ko kausapin. So, ang ginawa ko ay naghanap ako ng plastic at binalak ilipat dun ang laman ng bowl. Nagtagumpay naman ako. Ang siste, habang ginagawa ko un, may matigas na ulong sabaw ang hindi nagpashoot sa plastic. Konti lang naman, kaso nabasa niya ung extension na nasa paanan ko kung saan nakaplug ang cpu, monitor, speaker, printer, at charger ko. Pero hindi ko pinansin tutal kaonti lang naman ung tumulo. Pinunasan ko na lang at pagkanaka ay lumabas na ako para: (1) Itapon ung plastic na may sabaw, (2) Ibalik ung bowl na kanina lang ay may lamang Latna Mi Crop Tale, (3) Magpalit anyo mula sa pagiging bangag sa pagiging disenteng guro (4) Magturo. At habang isinasakatuparan ko ang mga gawaing yan, iniwan kong nakabukas ang computer ko dahil baka may magkamaling magchat sakin. Sayang naman kung di ko agad matatanggap un, diba?


Pagkatapos ng klase ko, (for about 3 hours) bumalik na ko sa opisina at nagsimula na namang - makipagchat (oo na, isa akong mabuting guro). Aliw na aliw na ako sa kausap ko nang may naamoy akong kakaiba. Hindi naman ako ung naamoy ko kase mabaho un. Eh sa palagay ko naman mabango ako. :) Pagdapo ng paningin ko sa aking paanan, nakita kong umaaso na ang extension kung saan nakasaksak ang lahat ng mga elektronikong bagay na gamit ko. Sa pagkabigla, naihagis ko pa nga ang mouse ko at napatay ang pc na hindi man lang naalalang magsave. At shocks, umusok talaga siya ng bonggang bongga. Nahirapan pa nga ako dahil natatago ng lamesa ung pinagsasaksakan niya. Sa kabutihang palad, matapos kong mauntog ng mga dalawang beses dahil kinailangan kong sumuot sa ilalim ng mesa, natanggal ko rin siya. Pasalamat na rin ako at hindi na umabot sa alarming situation ang pagkasunog ng extension. Dahil kung nangyari yun, pramis, sa headline bukas ngaun ang brodkast ako pupulutin nito. At hindi ko kayang harapin yun. Narealize ko na camera shy pala ako pagdating sa mga ganitong sitwasyon.

Ang aking opis bago ang insidente. (kuha may ilang araw na ang nakakalipas.)

Ang extension wire na nangamoy at umusok. Nakakalungkot isipin na sa ganito pa nagtapos ang kanyang maikling buhay.

First Day of Independent Living

It's rather strange that it's only now that I am feeling quite independent and living alone after almost a year of staying here in Thailand. For one, when I first came here, I was adopted by ate nory to her apartment. Having lived here for more than four years, she has in way gotten used to life here. She had everything ready for me - from toothpick to soap. However, she was 'called' to stay in Bangkok, some six hour drive from our little town of Khon Kaen. So, we had to part ways, her going to Bangkok and me transferring somewhere near the university where I teach. While I stayed with her, it didn't occur to me to invest on some few stuffs that would have come so handy now that I am alone. Who would have thought that a tiny knife or a cheap broom would make a big difference to your independent survival.


So, I went downtown after class to buy these:


1. salted egg for dinner
2. some tomatoes
3. mushrooms
4. shrimps (for my sunday meal)
5. milk
6. a bottle of grape juice
7. a small knife (to slice the tomatoes)
8. dipper (as in tabo)
9. padlock
10. broom


So far, I don't need anything else - yet. I know by tonight, I will have thought of something else I forgot to buy.


Tonight is officially my first night in solitude. I have a couple of friends who stayed with me last night, so I still felt easy. But tonight, it's different -- I will really be alone. I don't know if I'll be able to manage even a single wink when the lights go off, unlike my three companions who (which) have an easier time settling down.


Tweety, Buriks, and Pandakekok seem to be contented with their new place.






Also, I have an irrational fear of supernatural creatures. I swear, I think I can face a rapist but not a ghost. I am into this belief that you should make your enemies visible to you. I cannot do that with Casper no matter how friendly he is.






Pandakekok, hiding me from bad elements.

Anyway, I'll be staying at my new dorm for just a couple of days. I'm leaving for Manila next week, so I guess I can stand being alone for a few nights. And while waiting for that to happen, I.... (won't tell)

I just got a new home...

I always thought it's always hard to move on when you're so used to how things are going about for so many months. It's hard to say goodbye, it always makes you cry. (kelangan talaga may rhyme) Until last night when I finally bade goodbye to my home of almost a year that I realized it's easier letting go of things when you set your heart and mind on it earlier on. (Siempre kunyari may patama ito sa lablayp - na hindi ko naman sinasadya, pramis!)

Anyway, ayun na nga, I moved out of my old home and transferred to a new one. Now I am going to start living alone.



From now own, this is only the place where I used to live. The name is Kongtong Mansion with a framed photo of Marcelo H. del Pilar look alike.. hehe



All settled na ang mga gamit ko. Walang kamalay malay si pandakekok kung bakit siya nakabalot.


My student, who helped me arrange a pick up truck for the transfer, loading my bicycle (and at the same time making fun of it) on the truck.






And finally, my new home!!!